Polazim iz Vojvode Sime Popovića što ukazuje na moje velikosrpske pretenzije prema Crnoj Gori.
Ulazim,
levičarski, u Dimitrija Tucovića.
Nastavljam
Hadži Mustafinom, otkrivajući time svoje kolaboracionističke sklonosti.
Ipak, patriotski
koračam ulicama Vojvode Savatija i Vojvode Brane.
Knez Danilovom ponovo upadam u Crnu Goru.
Iz
suverenističkog 27. marta ulazim u ekspanzionističku Ilije Garašanina.
Nastavljam
Svetogorskom što je već moja kleronacionalistička faza.
Upadom u
Makedonsku još jednom potvrđujem velikosrpske pretenzije.
Kroz Braće
Jugovića se vraćam Kosovskom zavetu.
Završavam u
Francuskoj, u radikalno prozapadnom političkom preobražaju.
Primećujem da
u mom putešestviju nema nijedne ruske ulice što je verovatno posledica
podsvesne rusofobije.
